Ekscytujące piękno dzikiej natury.

Życie w Szwecji to wielka przygoda. Pełna pasji i energii. Wypełniona łowiectwem, wędkarstwem, zbieractwem i rękodziełnictwem.

Można się nią cieszyć godzinami. Warto o niej mówić i zarażać tą pasją innych.

Jarosław Klyta

Odwiedź nas

Skontaktuj się z nami

e-mail: jaroslawklyta@avenatura.pl

tel.: +48 510 175 229

Agunnaryd

Szwecja

Strona www stworzona przez studio reklamowe: Prottivo.pl

jaroslawklyta@avenatura.pl        +48 510 175 229

Dziczyzna regularnie gości na naszym rodzinnym stole. Ma szlachetny smak, niepowtarzalny
aromat, jest mało kaloryczna ( średnia wartość energetyczna wynosi 120 kcal na 100 g, w
przypadku wieprzowiny to 300 kcal ) i nieskażona chemią. Jej przyrządzanie nie jest trudne, a
wrażenia smakowe zostają na długo. Można ją gotować, dusić, smażyć lub piec.

Dziczyzna to głównie zdrowe białko bogate w aminokwasy egzogenne, czyli takie, których
organizm sam nie potrafi wytworzyć. Ma mało cholesterolu LDL, dostarcza dużo żelaza,
wapnia, fosforu, sodu, potasu oraz magnezu i witamin zwłaszcza z grupy B. Wynika to z
tego, że zwierzęta karmi las, pole i łąka. Żyją na wolności, cały czas są w ruchu i spalają
tkankę tłuszczową. Nie otrzymują żadnych wspomagaczy, hormonów wzrostu i
antybiotyków, jak ma to miejsce w przypadku chowu świń.

Dziczyznę możemy podzielić na kilka rodzajów:
- dziczyznę grubą - np. sarna, jeleń, dzik, daniel,
- dziczyznę drobną - np. zające,
- dzikie ptactwo - np. kuropatwy, przepiórki, bażanty.

Każdy rodzaj mięsa jest specyficzny. Najczęściej na naszym stole gości mięso z dzika. Ma
ciemnoczerwoną barwę i jest bardzo aromatyczne. Wykorzystujemy je do przygotowywania
potrawek, gulaszy, szynki i kiełbasy. Sarnina to z kolei najbardziej soczyste mięso o
delikatnym, lekko słodkim smaku. Jej aromat jest uzależniony od pory roku i tego, co
zwierzę jadło. Jelenina ma barwę czerwono-brunatną, długie włókna, jest jędrna i zwarta
(szczególnie ta od młodych osobników) .Mięso daniela najczęściej dusimy i pieczemy,
dodajemy je również do wędlin, kiełbas i pasztetów. W naszej kuchni wykorzystujemy
również miękkie mięso z młodych zajęcy. Aby było kruche, należy je zawiesić na kilka dni na
powietrzu. Oprócz tego pieczemy lub grillujemy przepiórki, wędzimy bażanty, czy też
kuropatwy.

Mięso zwierząt łownych jest twarde i zwięzłe. Aby skruszało, powinno przed przyrządzeniem
poleżeć w chłodnym, przewiewnym miejscu, a następnie w marynacie z wina lub octu,
przypraw korzennych i ziół albo warzyw. Kruszenia nie wymaga mrożona dziczyzna,
ponieważ tworzą się w niej kryształki lodu, które rozbijają ścisłą strukturę mięsa, dzięki
czemu staje się delikatniejsza. Ważny jest również proces rozmrażania, należy go wykonywać
powoli i stopniowo. Jeśli chodzi o obróbkę cieplną, to często najpierw zapiekamy mięso
w wysokiej temperaturze albo obsmażamy na patelni, aby jego zewnętrzna warstwa pięknie się
ścięła, a środek pozostał soczysty. Czas dalszego pieczenia zawsze dostosowujemy do wieku
i ilości mięsa.

Podczas przyrządzania dzikich rarytasów zwracamy szczególną uwagę na podkreślenie ich
smaków. Wystarczy sól, świeżo zmielony pieprz, ziarna jałowca, świeży rozmaryn
i tymianek... Tylko starsze mięso wymaga wzmocnienia, podkręcenia aromatu czosnkiem,
octem winnym lub winem wytrawnym. A z dodatków polecamy oczywiście żurawinę
i grzyby - takie zestawienie tworzy spójną, leśną całość, o której nie można szybko zapomnieć.
W zasadzie w naszej kuchni panuje zasada – im prostszy przepis, tym danie smaczniejsze.
Liczy się przecież nie ilość, ale jakość!

Smacznego!